«Ընդհատումներ»

Հատվածներ իմ երկրորդ (Ընդհատումներ) գրքից,
որը դեռ անավարտ է

Հիասթափություն… իսկ դու ի՞նչ ես հասկանում այս արտասանելիս: Այն կարող է քեզ կա՛մ բարձունքից ցած գլորել կա՛մ հասցնել այնտեղ, ուր լինել անգամ չէիր էլ երազել: Իմ դեպքում հիասթափությունը հաղթեց ինձ: Չգիտեմ, գուցե կորուստն ինձ հաղթեց, գուցե ցավը կամ գուցե ոչինչ էլ չհաղթեց, բայց ես պարտվեցի…

*****

Չգիտեմ՝ ինչպես ստացվեց, բայց մի օր նա համաձայնեց ինձ հետ թեյել, երևի պատճառը ցուրտն էր… Մենք մտանք տաք սրճարան ու տեղավորվեցինք ամենահարմար սեղանի շուրջ: Նրանով հիանալու անսպառ ցանկությունն ինձ անզոր էր դարձնում հայացքս մեկ վայրկյան անգամ նրանից հեռացնելու: 
–Գանգուր մազերդ ումի՞ց ես ժառանգել: 
Սա ամենահիմար հարցն էր, որ կարող էի տալ, ինչը վստահաբար մի փոքր անփորձ լինելուս հետևանքն էր: 
–Իսկ դա քեզ իրո՞ք այդքան հետաքրքրում է,- Էդգարն ինձ զգուշացրել էր, որ նա այնքան էլ անմիջական չէ, իսկ երբեմն էլ այնքան բարդ է լինում, որ գրեթե անհնար է դառնում նրան հասկանալը,- մայրիկիս տատիկն է գանգրահեր եղել: 
Եթե այս հարցին չպատասխաներ, չգիտեմ՝ հետո ինչ էի ասելու: Երբեք աղջկա կողքին այսքան չէի լարվել: 
–Դրանք ամբողջացնում են քո արևային կերպարը: 
–Արևայի՞ն, ինչու՞ արևային: 
–Որովհետև քեզնից միայն ջերմություն ու լույս է ճառագում, չնայած ես այսքան ժամանակ միայն սառնության եմ արժանացել:
–Դու ինձ պարզապես չես ճանաչում:
–Իսկ դու չես էլ թողնում, որ ճանաչեմ:
–Ես ի՞նչ է, ձե՞ռքդ եմ բռնել:
–Ինչու՞ ես ինձ հետ այդքան կոպիտ:
–Կարծում ե՞ս քո նկատմամբ առանձնահատուկ վերաբերմունք ունեմ:
–Ուզում ես ասել, որ դա քո բնավորությու՞նն է:
–Ես հայրիկիս եմ նման, նա սառն է ինչպես այսբերգ:
–Բոլորի՞ նկատմամբ:
–Դե, բացի այն մարդկանցից, ում սիրում է…
«Բացի այն մարդկանցից, ում սիրում է»… Մինչև այսօր հիշում եմ, թե ինչպիսի